Yaşamın türlü türlü halleri var. Belli bir yaşa geldikten sonra ortak soru "nasıl ayakta duracağım?" oluyor. Maddi veya manevi, ayakta kalma sıkıntısı yaşıyor insanlar. Çünkü "ayakta kalışı" destekleyecek dinamiklerden yoksunlar.
Seminerlerimde "sınav illüzyonu ve ezberi" hakkında farkındalık oluşturmaya çalışıyorum. Pek çok anne baba "sınava" iyi hazırlandığında ve/ya notları "iyi" olduğunda başarılı olacağına inanıyor çocuklarının. Bu illüzyonu kim nasıl üretir ve köpürtür bilinmez!
Oysa..
Çocuklarımıza "yaşam boyu onları ayakta tutacak bazı beceriler" kazandırmaya çalışsak. Bunları "tadımlık" sunmak yerine, tam olarak öğrenmesini -yaşamasını sağlasak. "Boş zamanlarında" değil, yaşamın her anında kendilerini geliştirebilecek imkanlar sunsak. Yaşamda "boş zaman" diye bir şeyin olmadığını göstersek.
Bu uğraşlar, pozitife yaklaştıracağı gibi, o çok şikayet ettiğiniz "negatiften" uzaklaşmasına da yarayacak.
Ne gibi:
- Alışveriş yapmak (Gereksinimleri tespit edip planlayıp)
- Satış yapmak (Birinin yanında çalışabilir ve/ya kendi ürettiği bir şeyi satabilir)
- Pazarlık ve müzakere
- Büyüklerle sohbet (Her yaştan ve seviyeden)
- Yaşlılara saygı (sırf öğütle değil! uygulayarak)
- Meslek gezileri
- "Gerçek" hobiler
- Müzik enstrümanı öğretmek, koroda bulunmak, beste yapmak
- Bahçede çalışmak
- Kitap kitap kitap, mutlaka kitap okuma alışkanlığı!
- Yardımlaşma, yardım etme, bağış
Maddeler çoğaltılabilir.
Yeter ki ne demek istediğimiz anlaşılsın!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder